اقدام اخیر باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا در امضای قانون محدودیت نفوذ ایران در آمریکای لاتین، زمینه بحث ها و گمانه زنی های زیادی را درباره ماهیت رویکرد این کشور در قبال ایران فراهم کرده است. در این رابطه، بسیاری از تحلیلگران آمریکایی، تفکرات دشمن پندارانه جنگ سردی را هدایتگر رفتار آمریکا ارزیابی می کنند.

به گزارش «تابناک»، زمانی که دولت ایالات متحده به طور رسمی قانون محدودیت نفوذ ایران در آمریکای لاتین را به تصویب رساند، بسیاری از تحلیلگران ضمن انتقاد از این اقدام، آن را نشانه ای از ماندن آمریکا در گذشته ارزیابی کردند.

این قانون که به عنوان علنی ترین استراتژی کاخ سفید برای مقابله با نفوذ ایران در قاره آمریکا شناخته می شود، به وزارت خارجه ایالات متحده 180 روز مهلت می دهد تا برنامه ای برای آنچه «رسیدگی به حضور و فعالیت خصمانه رو به گسترش ایران» تهیه کند.

جمهوری اسلامی ایران در واکنش به این قانون، آن را نشانه ای مبنی بر این دانست که آمریکا هنوز در دوره جنگ سرد زندگی می کند و آمریکای لاتین را حیات خلوت خود محسوب می کند. علاوه بر این، رامین مهمانپرست، سخنگوی وزارت خارجه کشور، این قانون را دخالت آشکار ایالات متحده در امور آمریکای لاتین دانست.

اما گزارشی که روزنامه آمریکایی «کریستین ساینس مانیتور» منتشر کرده نشان می دهد این تنها ایران نیست که چنین ارزیابی از اقدام دولت ایالات متحده دارد و خود تحلیلگران آمریکایی نیز دارای دیدگاهی مشابه هستند.

به عنوان مثال، این روزنامه به دیدگاه «گری سیک»، کارشناس مسائل ایران در دانشگاه کلمبیا و از تحلیلگران برجسته آمریکایی اشاره می کند که مشابهت هایی بین اقدام اخیر آمریکا و رویکرد این کشور در در دهه 1950 میلادی مشاهده می کند؛ دوره ای که در آن، آمریکایی ها در عرصه تقابل با اتحاد شوروی، در همه جا به دنبال ردپای کمونیست ها می گشتند. به اعتقاد وی، اکنون نیز این کشور در همه جا به دنبال ردپای ایران است.

به اعتقاد سیک، امضای این قانون جدید به این معنا نیست که نفوذ ایران در آمریکا به یکباره افزایش پیدا کرده باشد؛ بلکه بیانگر آن است که همچون دوره جنگ سرد، اولویت مسائل امنیتی و تهدیدات، آمریکا را به سوی اتخاذ این تصمیم کشانده است.

با این حال، کریستین ساینس مانیتور اشاره می کند که افزایش نفوذ ایران در آمریکای لاتین طی سال های اخیر، حقیقتی انکار ناپذیر است و همین امر اسباب نگرانی آمریکا را فراهم کرده است.
طی چند سال گذشته، ایران 17 مرکز فرهنگی در منطقه تأسیس کرده و شمار سفارتخانه های خود را نیز از 6 عدد در سال 2005، به 11 عدد رسانده است.

اما به اعتقاد این روزنامه، مهمترین جنبه نگران کننده فعالیت های ایران در منطقه برای ایالات متحده، روابط نزدیک و صمیمانه میان محمود احمدی نژاد، رئیس جمهور ایران و هوگو چاوز، رئیس جمهور ونزوئلاست. وجود همین رابطه و نیز حضور شماری دیگر از رهبران ضدآمریکایی در منطقه، موجب شده روابط ایران با دیگر کشورهای آمریکای لاتین نیز بهبود پیدا کند.

با این حال، در همین مطلب اشاره شده که به اعتقاد اغلب تحلیلگران، این گسترش روابط با هدف افزایش گسترده ارتباطات دیپلماتیک ایران صورت می گیرد و تصور اینکه ایران اهداف شریرانه ای در سر داشته باشد، کاملاً غیرواقعی است. توجه به ماهیت توافقات دوجانبه ایران با این کشورها نیز خود به خوبی موید این ماجراست.

اما آن گونه که مشخص است، آمریکا بی توجه به این حقایق، تنها به دنبال پیگیری سیاست های تقابلی خود در قبال ایران و به زعم خود، منزوی کردن ایران در عرصه بین الملل است.

به نظر می رسد زمینه سازی برای این اقدام نیز از مدت ها پیش آغاز شده است. به عنوان مثال، در اکتبر 2011 اعلام شد برخی عوامل وابسته به ایران تلاش داشته اند یک قاچاقچی مواد مخدر مکزیکی را برای ترور سفیر عربستان سعودی در آمریکا استخدام کنند. این نمونه و موارد مشابه، سبب شده اکنون نیز در قالب قانون جدید، مکزیک و کانادا در مرکز توجه و نظارت ایالات متحده قرار داشته باشند.

اما افزون بر این، تحلیلگران به تبعاتی که اتخاذ این تصمیم برای آمریکا به همراه دارد نیز اشاره می کنند. به عنوان مثال، «دانیل برومبرگ»، کارشناس ایران در موسسه صلح ایالات متحده، اشاره می کند که رهبرانی از قبیل چاوز، این اقدام را به مثابه نمونه ای جدید از تلاش آمریکا برای دیکته کردن روند دیپلماسی خود در منطقه ارزیابی خواهند کرد.

به هر حال، بی تردید در عرصه جدید تعاملات بین المللی، این اقدام آمریکا بدون تبعات و بدون هزینه نخواهد بود.